Het ligt niet aan mij. De andere had meer geluk, de belichting was zwak, de ballen niet goed, de scheidsrechter partijdig, de banden, het laken enz.
Het lijkt onschuldig, maar het is wel vrij zwaar beladen. In de psychologie kan de oorzaak hiervan terug gaan naar een zeer vroege periode in hun leven waarin men afgewezen of vernederd werd, of men niet mocht zijn wie men was. Om deze terugkerende gevoelens te voorkomen gaat men geen gezichtsverlies willen leiden en de oorzaak ergens anders leggen.
Niemand verliest graag. Jij niet en ook wij niet. Maar een sporter met een gezonde instelling zoekt in de eerste instantie naar een oorzaak bij zichzelf alvorens hij een externe oorzaak aan gaat wijzen. Natuurlijk zal de sporter een enorme gedrevenheid ervaren om te winnen. Doch het is belangrijk dat hij/zij innerlijk meer tot rust komt als hij/zij ergens toch een klein plaatsje reserveert om te mogen falen. Want falen hoort nu eenmaal bij het proces. En zonder falen kan je nu eenmaal niet groeien. Aanvaarden en zeggen tegen jezelf dat je 'mag' falen is niet fout. Dit is een vorm van jezelf toe te laten wie je bent. Versta ons hier niet verkeerd. Zeggen tegen jezelf dat je mag falen, wil daarom niet zeggen dat je minder dan 100% je best moet doen.
Heb je moeite met falen en vlucht je telkens weer in het zoeken naar andere oorzaken, vertoon je vluchtgedrag. Hierdoor faal je om op een eerlijke kritische manier naar jezelf te kijken. Je bent meer bezig met jouw omgeving en eigen imago/ego dan met jouw eigen gevoel en functioneren.
Vluchtgedrag wordt in de sportwereld gezien als een zekere zwakte en een gebrek aan respect voor jezelf en de tegenstander. Doch als we dieper kijken is het een persoon met een probleem rond
identiteit. Om dit om te draaien zal hij/zij falen een andere plaats moeten geven in zijn/haar denk- en gevoelswereld. Dit proces kan een langere periode in beslag nemen. Maar de vruchten die
hij/zij achteraf hierdoor plukt zullen een ware bevrijding zijn voor geest en lichaam.